كفّاره روزه

س1. آيا انسان مى تواند كفّاره چند روزى را كه به خاطر بيمارى روزه نگرفته به يك فقير بدهد؟
ج ـ آرى، مى تواند و كفايت مى كند.

س2. آيا كسى كه به خاطر سفر يا عذر ديگر (عادت زنانه) روزه نگرفته تا ماه رمضان ديگر رسيده، آيا تنها قضاى روزه به عهده اش باقى است يا علاوه بر آن بايد كفّاره تأخير كه همان اطعام و مُد از غذاست نيز بپردازد؟
ج ـ آرى، بايد بپردازد.

س3. زنى كه به خاطر باردارى يا به خاطر شير دادن به بچه، روزه اش را نگرفته و اين روزه نگرفتن تا سال ديگر طول كشيده، آيا علاوه بر قضا و كفاره تأخير، چيز ديگرى هم بر عهده او مى باشد؟
ج ـ علاوه بر قضا و كفاره، اگر ضرر براى بچه بوده نه خود او، بايد براى هر روز يك مُد طعام به فقير بدهد، و اگر ضرر براى خود او بوده نه بچه، بنا بر احتياط واجب بايد براى هر روز يك مُد طعام به فقير بدهد.

س4. پير زنى كه در شصت سالگى به علّت بيمارى، ضعف بدن و توصيه پزشكان روزه نگرفته است، و از اين پس هم روزه گرفتن برايش ضرّر دارد، تكليفش چيست؟ آيا كفّاره بر او لازم است؟
ج ـ روزه بر پير مرد و پير زن اگر طاقت روزه گرفتن نداشته باشند، و يا روزه براى آنها مشقّت داشته باشد، واجب نيست، و در صورتى كه طاقت روزه گرفتن نداشته باشند، كفّاره هم ندارد.

س5. روزه هايى را كه انسان به علّت غفلت در ايّام نوجوانى و آغاز تلكيف نگرفته، به خصوص اگر تعداد دقيق آنها را نداند، به چه شكل بايد جبران كند؟
ج ـ بايد قضاى آنها را بگيرد و براى تأخير در قضا بايد براى هر روز، 750 گرم گندم، برنج يا نان هم به فقير بدهد و احتياطاً هر مقدار هم كه مى تواند به عنوان كفّاره افطار عمدى، فقرا را اطعام كند (يعنى براى هريك روز، شصت نفر)؛ ليكن نبايد خود را در اين امر به زحمت بيندازد، بلكه به مقدارى كه برايش سهل و بدون مشقّت است، انجام دهد، خداوند، غفّار، بخشنده و مهربان است و نسبت به مقدار روزه ها كه گرفته نشده، مى تواند به حدّاقل (يعنى آنچه كه به آن يقين دارد)، اكتفا كند.

س6. كسانى كه به خاطر بيمارى نتوانسته اند روزه ماه رمضان را بگيرند و بيمارى شان هم تا سال بعد استمرار داشته، وظيفه آنان چيست؟
ج ـ هر چند قضا از آنان ساقط است، اما بايد براى هر روز يا يك وعده غذا به فقير بدهند بخورد تا سير شود و يا يك مُد طعام، نان يا گندم يا برنج و يا امثال آنها به فقير بدهند.

س7. كسانى كه به خاطر بيمارى نتوانسته اند روزه ماه رمضان را بگيرند و بيمارى شان هم تا سال بعد استمرار داشته، وظيفه آنان چيست؟
ج ـ هر چند قضا از آنان ساقط است، اما بايد براى هر روز يا يك وعده غذا به فقير بدهند بخورد تا سير شود و يا يك مُد طعام، نان يا گندم يا برنج و يا امثال آنها به فقير بدهند.

س 8. تكليف دخترانى كه سالهاى اول بلوغ (به دليل اينكه والدين، آنان را منع مى كرده اند و مى گفته اند كه شما قدرت بر روزه ندارى)، و اين افراد اكنون به خاطر ندارند كه آيا در آن موقع، قدرت داشته اند يا نه، و آيا مسئله وجوب روزه و كفّاره را مى دانسته اند يا خير؟ آيا علاوه بر قضا، كفّاره هم بايد بپردازند؟ در صورت لزوم كفّاره، آيا بايد به ترتيب باشد، يا اينكه حتّى با داشتن قدرت بر روزه كفّاره (حتّى اگر بسيار مشقّت آور هم باشد)، مى توانند پرداخت كفّاره مالى را انتخاب كنند؟
ج ـ با فرض شك در اينكه روزه برايشان باعث ضعف مفرط و زياده از حدّ متعارف مى شده يا نه، ظاهراً قضا ندارد، مگر روزه ماه رمضانى كه تا ماه رمضان ديگر مطمئن بوده اند كه در اين مدت، زمانى بوده كه مى توانسته اند روزه بگيرند و نگرفته اند كه در اين صورت، قضا دارد؛ امّا كفّاره افطار عمدى، تعلّق نمى گيرد، چون عمد در افطار روزه واجب از ماه رمضان براى ايشان، ثابت نيست، ليكن احتياط در دادن يك مُد طعام است.

س 9. اگر كسى به علّت ترس از ضرر، روزه نگيرد، و در نظر مردم هم ترس او به جا باشد، ولى بعداً بفهمد كه شايد مى توانسته است كه روزه بگيرد. تكليف او در مورد روزه هاى سال گذشته چيست؟
ج ـ اگر ترس از ضرر، از ماه رمضان تا ماه رمضان ديگر ادامه داشته، روزه هاى آن ماه رمضان قضا ندارد و فقط فديه دارد، يعنى بايد براى هر روز 750 گرم گندم يا برنج بدهد. آرى، قضاى ماه رمضانى كه قبل از رسيدن ماه رمضان ديگر متوجه شده كه برايش ضرر ندارد، بر او واجب است و بايد قضاى آن را بگيرد.

س 10. مُد از طعام چه مقدار است؟
ج ـ تقريباً ده سير يا هفتصد و پنجاه گرم است.

س 11. آيا مى توان به جاى غذا و مُد، پول آن را به فقير داد؟
ج ـ نمى توان، ليكن اگر پول را به او بدهند كه با آن پول غذا تهيه نمايند و وثوق به تهيه غذا با آن پول باشد، كفايت مى كند.

س 12. آيا مى توان پول را به كسى بدهيم كه اطمينان داريم براى فقير غذا و يا مُد از طعام تهيه مى كند و نيابت بدهيم او غذا و يا مد را تهيه و به آنان بدهد؟
ج ـ با اطمينان مانعى ندارد و كفايت مى كند.

س 13. آيا انسان مى تواند كفّاره چند روزى را كه به خاطر بيمارى روزه نگرفته به يك فقير بدهد؟
ج ـ آرى، مى تواند و كفايت مى كند.

س 14. با توجّه به اينكه كفّاره افطار روزه عمدى، شصت روز روزه يا شصت مُدّ طعام است، و بايد اين مقدار بين شصت فقير؛ جداگانه تقسيم گردد. سؤال اين است كه بعضى از مؤسّسات خيريه كه كفّاره روزه را جمع آورى مى كنند، مى تواند در اين مورد، عمل كند يا خير؟ و چون معلوم نيست به چه افرادى مى دهند، آيا مى توان كفّاره را به برخی از موسسات داد؟
ج ـ با شكّ در مصرف كفّاره در محلّ شرعى، برائت ذمّه حاصل نمى شود و خود مكلّف يا ديگرى بايد به مستحق بپردازد و اطمينان به آن حاصل شود.

س 15. آيا كسى كه به خاطر سفر يا عذر ديگر (عادت زنانه) روزه نگرفته تا ماه رمضان ديگر رسيده، آيا تنها قضاى روزه به عهده اش باقى است يا علاوه بر آن بايد كفّاره تأخير كه همان اطعام و مُد از غذاست نيز بپردازد؟
ج ـ آرى، بايد بپردازد.

س 16. زنى كه به خاطر باردارى يا به خاطر شير دادن به بچه، روزه اش را نگرفته و اين روزه نگرفتن تا سال ديگر طول كشيده، آيا علاوه بر قضا و كفاره تأخير، چيز ديگرى هم بر عهده او مى باشد؟
ج ـ علاوه بر قضا و كفاره، اگر ضرر براى بچه بوده نه خود او، بايد براى هر روز يك مُد طعام به فقير بدهد، و اگر ضرر براى خود او بوده نه بچه، بنا بر احتياط واجب بايد براى هر روز يك مُد طعام به فقير بدهد.

س 17. مادرى دارم كه از نعمت سواد، بى بهره است و به علّت بيمارى اى كه بر او عارض شده، نتوانست چند روزى را روزه بگيرد. به همين علّت، مى خواهد روزه برادر كوچك ترم را كه هشت ساله است و روزه بعضى از روزها را تماماً مى گيرد، در قبال پاداش ازاو بگيرد. آيااين كار ممكن است يا اينكه بايد خودش قضاى آن را به جا آورد؟
ج ـ كسى كه نمى تواند روزه بگيرد و از ماه رمضان تا رمضان ديگر هم بيمارى اش ادامه پيدا كرده، قضا بر او واجب نيست و تكليف، ساقط است و نبايد خود و يا فرزندان را به زحمت روزه بيندازد كه خداوند، اراده آسان گرفتن دارد نه مشكل گرفتن، و به هر حال، كار و روزه ديگرى در مفروض سؤال، هيچ ارتباطى به مادر پيدا نمى كند. آرى، مادر، بايد براى هر روز، يك مُدّ از طعام به فقير بپردازد.

 س18. كفّاره افطار عمدى يك روز ماه رمضان، چقدر است؟

ج ـ كفّاره افطار عمدى روزه ماه رمضان، يكى از اين سه چيز است:
1. آزاد كردن يك بنده؛ 2. روزه گرفتن دو ماه، كه سى و يك روز آن، بايد پى در پى باشد؛ 3. اطعام شصت مسكين.

در صورتی که پرداخت اینترنتی از طریق سایت با مشکل مواجه شود می توانید از طرق ذیل اقدام نمایید.

شماره حساب : دقت نمایید در صفحه بانک نام پذیرنده (دفتر آیت الله العظمی صانعی درج گردیده باشد)‬

میزان کفاره

یک مد طعام تقريباً هفتصد و پنجاه گرم، که در كفّاره يا فديه منحصراً بايد به فقرا نان، گندم و امثال اين دو از اطعمه داده شود و قيمت كفايت نمی كند; مگر آنكه پول را به او بدهد كه او وكالتاً، طعام تهيّه كند و وثوق به تهيّه آن نيز داشته باشد. 

نزد بانک سامان شعبه قم کد9001 به نام  حجت الاسلام والمسلمین فخرالدین صانعیایمیل
 Istifta[@]saanei.org

مبلغ واریزی و جهت آن را اعلام نمایید.