مرحوم شيخ انصارى(رحمه الله) مى فرمايد: روايات دلالت كننده بر حرمت بازى و مسابقه با ابزار و آلات قمار با گرو گذارى و عوض مستفيض، بلكه متواترند.[1] علاوه بر دو روايت ذكر شده، به چند روايت ديگر نيز اشاره مى كنيم:

صحيحة محمد بن مسلم، عن احدهما(عليهما السلام)قال: «لا تصلح المقامرة و لا النهبة»;[2]

قمار و غارت اموال، سزاوار و به صلاح نيست.

اين سخن قابل پذيرش نيست كه «لا تصلح» اعم از حرمت و كراهت است; چون متعلق «لا تصلح» چيزى است كه دلالت بر حرمت مى كند و آن «نهبه» يعنى غارت اموال است كه نمى توان در مورد آن، حكم به كراهت نمود. پس، به قرينه مجاورت، حكم به حرمت مقامره مى شود.

موثقه سكونى، عن ابى عبدالله(عليه السلام) قال:

كان ينهى عن الجوز يجىء به الصبيان من القمار ان يؤكل و هو سحت;[3]

حضرت از خوردن گردوهايى كه كودكان از قمار حاصل مى كردند، نهى نموده و فرمودند حرام است.

صحيحه وشّاء، عن ابى الحسن(عليه السلام) قال سمعته يقول:

الميسر هو القمار;[4]

ميسر همان قمار است.

بنابر آنچه گفته شد، حرمت صورت اول مسابقات، يعنى برد و باخت با ابزار و آلات قمار با شرط عوض و گروگذارى، از ضروريات فقه و قدر متيقن از آيات، روايات و اجماع است.

--------------------------------------------------------------------------------

[1] . المكاسب المحرمة، ص 47.

[2] . الكافى، ج 5، باب القمار و النهبة، ص 123.

[3] . همان.

[4] . همان، ص 124.