اسلام دين حقوق بشر است. در دين تمام حقوق شرعي و قانوني افراد رعايت مي‌شود و قرآن به عنوان كتاب آسماني مسلمانان به همه انسانها ارزش مي‌دهد، چرا كه خداوند پس از آفرينش انسان، به عنوان اشرف مخلوقات، به خودش آفرين مي‌گويد: «فتبارك الله احسن الخالقين».[1] در اين تبريك ديگر نژاد، مذهب، مليّت و جغرافيا هيچ جايگاهي ندارد. برداشت من از اسلام نيز بر اساس انطباق دين و حقوق بشر است.

در فرهنگ شيعه، همه انسانها مورد توجه هستند، مثلاً در دعاهاي ما آمده است:

خداوندا! همه فقرا را غني بگردان، همه گرسنگان را سير كن و همه اسرا را آزاد كن. در اين دعا، نگاه ديني ما به همة انسانهاي مكاتب مختلف است. آيا چنين نگرشي اوج رعايت حقوق بشر نيست؟

در اسلام، دموكراسي و رعايت حقوق مردم به مراتب بيشتر از آن چيزي‌ است كه طرفداران حقوق بشر مي‌گويند. اسلام حتي حقوق حيوانات را هم مراعات كرده‌ است. اساس دموكراسي در اسلام بر نهادينه شدن رفتار مردم با حاكمان است؛ يعني مردم بايد قدرتمندانشان را دوست بدارند و قدرتمندان نيز به گونه‌اي رفتار كنند كه مردم آنها را از خود دانسته و دوست بدارند. در اين صورت هيچ گونه ستم و استبدادي نمايان نمي‌شود، چرا كه رابطه بين آنها انساني است.

منشور حقوق بشر، پس از جنگ جهاني دوم[2] تدوين شده، اما حقوق انسان در اسلام 14 قرن قبل نوشته شده، آن هم در روزهايي كه بشر فرهنگ ابتدايي داشته است.

منشور حقوق بشر اسلامي‌در زماني تدوين ‌شده كه مردها دخترانشان را زنده به گور مي‌كردند. در اين زمان مي‌بينيد كه بنيان حقوق انسان در اسلام بر كرامت انسان نهاده ‌شده و نژاد، مذهب، ملّيت و جغرافيا در آن دخيل نيست.

حقوق انسانها در اسلام تبعيض نژادي، جنسيتي، جغرافيايي را بر نمي‌تابد و براي تمام آنها داراي هر مذهب و مرامي كه‌‌ ‌باشند حقوقي قائل است.

--------------------------------------------------------------------------------

[1] ـ سورة مؤمنون, آية 15.

[2] ـ صدور اعلاميه جهاني حقوق بشر، دهم دسامبر 1948 مي‌باشد. [ويراستار]