(... وَاسْتَشْهِدُوا شَهِيدَيْنِ مِن رِجَالِكُمْ فَإِن لَمْ يَكُونَا رَجُلَيْنِ فَرَجُلٌ وَامْرَأَتَانِ مِمَّن تَرْضَوْنَ مِنَ الشُّهَدَاءِ أَن تَضِلَّ إِحْدَاهُمَا فَتُذَكِّرَ إِحْدَاهُمَا الاُْخْرَى... وَلاَ تَكْتُمُوا الشَّهَادَةَ وَمَن يَكْتُمْهَا فَإِنَّهُ آثِمٌ قَلْبُهُ...).[1]

با توجه به اين آيه استدلال شده كه شهادت دو زن به جاى يك مرد در همه موارد و يا تنها در مورد دَيْن ـ كه مورد آيه است ـ پذيرفته مى شود. اين عدم تساوى به خاطر خصوصيّت زن بودن زن هاست، نه خصوصيّت عارضى. به عبارت ديگر، دو زن به جاى يك مرد است؛ «لأنها امرأة». كيفيت استدلال اين گونه است:

آيه مى فرمايد: براى كتابت، دو شاهد از مردان بگيريد و چنانچه دو مرد پيدا نكرديد، يك مرد و دو زن به عنوان شاهد انتخاب كنيد. اين آيه نص است در اين كه شهادت دو زن، به طور مطلق، به جاى يك مرد است يا حداقل در باب دَيْن اين گونه است. با توجه به تصريح آيه نمى توانيد ادعا كنيد كه ذكر كلمه رجل در اينجا از باب غلبه بوده است.

--------------------------------------------------------------------------------

[1]. سوره بقره، آيه 282 ـ 283.