امام - سلام اللّه عليه - ويژگيهاي منحصر به فرد برخي از بزرگان گذشته را نيز دارا بودند. در تحقيق مطالب، نظير شيخ انصاري، و در اطلاعات وسيع، نظير صاحب جواهر، و در تعمّق در روايات و عنايت به سند و دلالت بر دسته بندي مانند مرحوم بروجردي بودند.

امام مبتكرانه و به سبك خاصّ خودشان به بحث وارد و از آن خارج مي شدند. مثلاً وقتي خارج مكاسب مي فرمودند، “مكاسب” شيخ، “حاشيه” مرحوم سيد كاظم فقيه يزدي، “حاشيه” مورد تحقيق مرحوم شيخ محمد حسين اصفهاني، “مستند نراقي”، “تذكره” علامه و... را مورد مطالعه و بحث قرار مي دادند و نظرات دقيق خود را هم بيان مي داشتند. از اين رو شاگرد ناگزير بود كه به منابع مراجعه كند تا تأييد يا تكذيب مطالب را از طرف استاد، درك كند. ولي ما با آنكه پيش از درس، به مطالعه و مباحثه مي پرداختيم و منابع درس را مطالعه مي كرديم، اما باز هم در موقع درس، احساس مي كرديم كه مطالعاتمان كافي نبوده است.