نمي دانم امام در زندان بود يا وي را به طرف تهران مي بردند، از ايشان شنيدم كه مي فرمودند: والله وقتي مرا مي بردند، عزّت اسلام را حفظ كردم. ايشان با همين روحيه كه مبارزه و شهادت را حفظ اسلام مي دانستند، كوچكترين حرفي را كه مبني بر ترس و عقب نشيني باشد به زبان نياوردند و يك جمله التماس گونه بر زبان نراندند. زندان رفتند، تبعيد شدند، فرزند از دست دادند و ياران به شهادت رسيدند، همه را در مسير حفظ و عزّت اسلام مي دانستند و يك لحظه هم كوتاه نيامدند.

همين امام با اين نگرش ظلم ستيزانه، در حوزه مظلوم بود. روزي در خدمت يكي از آقايان مراجع فعلي بودم. ايشان نقل مي كردند كه يك روز تصميم گرفتم به درس اخلاق امام بروم، لذا وضو ساختم. يكي از همين متحجّران و خشك مقدّسان به من گفت مگر درس صوفي گري هم، و ضو مي خواهد. ببينيد كار را به كجا رسانده بودند كه مباحث بلند اخلاقي امام را صوفي گري مي دانستند. امام با وجود اين طبقه و آنهايي كه نمي توانستند درد مردم و عزّت اسلامي را درك كنند و حتي نمي توانستند جواب يك خون را بدهند، انقلاب كرد و جمهوري اسلامي را تأسيس نمود.