(مسئله 716) «مغرب» همان غروب عرفى است كه خورشيد غروب مى كند و در تحقّق مغرب، ذهاب حُمره مشرقيّه (بر طرف شدن سرخى طرف مشرق)، لازم نيست.

(مسئله 717) نماز مغرب و عشا هر كدام وقت مخصوص و مشتركى دارند. وقت مخصوص نماز مغرب، از اول مغرب است تا وقتى كه از مغرب به اندازه خواندن سه ركعت نماز بگذرد، و اگر كسى مثلاً مسافر باشد و تمام نماز عشا را سهواً در اين وقت بخواند، نمازش باطل است و بايد بعد از نماز مغرب، نماز عشا را دوباره بخواند؛ و وقت مخصوص نماز عشا، موقعى است كه به اندازه خواندن نماز عشا به نصف شب مانده باشد، و اگر كسى تا اين موقع نماز مغرب را عمداً نخواند، بايد اول نماز عشا و بعد از آن نماز مغرب را بخواند، و بين وقت مخصوص نماز مغرب و وقت مخصوص نماز عشا، وقت مشترك نماز مغرب و عشا است، و اگر كسى در اين وقت اشتباهاً نماز عشا را پيش از نماز مغرب بخواند و بعد از نماز متوجه شود، نمازش صحيح است و بايد نماز مغرب را بعد از آن به جا آورد.

(مسئله 718) وقت مخصوص و مشترك كه معناى آن در مسائل قبل گفته شد، براى اشخاص فرق مى كند، مثلاً اگر به اندازه خواندن دو ركعت نماز از اول ظهر بگذرد، وقت مخصوص نماز ظهر كسى كه مسافر است تمام شده و داخل وقت مشترك مى شود؛ و براى كسى كه مسافر نيست، بايد به اندازه خواندن چهار ركعت نماز، بگذرد.

(مسئله 719) اگر پيش از خواندن نماز مغرب، سهواً مشغول نماز عشا شود و در بين نماز بفهمد كه اشتباه كرده، چنانچه به ركوع ركعت چهارم نرفته است، بايد نيّت را به نماز مغرب برگرداند و نماز را تمام كند و بعد نماز عشا را بخواند، و اگر به ركوع ركعت چهارم رفته است بايد نماز را تمام كند، و بعد نماز مغرب را بخواند؛ ولى احتياط مستحب آن است كه بعد از نماز عشا، دوباره نماز مغرب و عشا را بخواند و اين احتياط خيلى خوب است.

(مسئله 720) آخر وقت نماز عشا براى شخص مختار، نصف شب است و طريقه احتساب آن از اول غروب تا طلوع آفتاب است، و احتياط مستحب براى نماز مغرب و عشا اين است كه از اول غروب تا طلوع فجر حساب شود؛ ولى براى شخص مضطر ـ كه از روى فراموشى يا به سبب خواب يا حيض و مانند اينها نماز را پيش از نيمه شب نخوانده ـ وقت نماز مغرب و عشا تا طلوع فجر ادامه دارد.

(مسئله 721) اگر از روى معصيت نماز مغرب يا نماز عشا را تا نصف شب نخواند، بنا بر احتياط واجب، بايد تا قبل از اذان صبح، بدون اينكه نيّت ادا و قضا كند، به جا آورد.