(مسئله 1624 ) هرگاه روزه دار عمداً قى كند ـ اگرچه به واسطه بيمارى و مانند آن ناچار باشد ـ روزه اش باطل مى شود؛ ولى اگر سهواً يا بى اختيار باشد، اشكال ندارد.

(مسئله 1625 ) اگر كسى درشب چيزى بخورد كه مى داند به واسطه خوردن آن، در روز، بى اختيارْ قى مى كند، احتياط واجب آن است كه روزه آن روز را قضا نمايد.

(مسئله 1626 ) اگر روزه دار بتواند از قى كردن خوددارى كند، چنانچه براى او ضرر و مشقّت نداشته باشد، بايد خوددارى نمايد.

(مسئله 1627 ) اگر مگس در گلوى روزه دار برود، چنانچه به قدرى پايين رود كه به فرو بردن آنْ خوردن نمى گويند، لازم نيست آن را بيرون آورد و روزه او صحيح است، و اگر به اين مقدار پايين نرود بايد آن را بيرون آورد، اگرچه موجب شود كه قى كند و روزه اش باطل شود و چنانچه فرو برد، روزه اش باطل مى شود و بايد كفّاره جمع بدهد و روزه آن روز را هم قضا نمايد.

(مسئله 1628 ) اگر سهواً چيزى را فرو ببرد و پيش از رسيدن به معده يادش بيايد كه روزه است، چنانچه به قدرى پايين رفته باشد كه اگر آن را داخل معده كند، خوردن نمى گويند، لازم نيست آن را بيرون آورد و روزه او صحيح است.

(مسئله 1629 )اگر روزه دار يقين داشته باشد كه به واسطه آروغ زدن، چيزى از گلويش بيرون مى آيد، نبايد عمداً آروغ بزند، ولى اگر يقين نداشته باشد، اشكال ندارد.

(مسئله 1630 )اگر آروغ بزند و بدون اختيار چيزى در گلو يا دهانش بيايد، بايد آن را بيرون بريزد و اگر بى اختيار فرو رود، روزه اش صحيح است.