(مسئله 2321 )اگر انسانْ طلبكار خود را حواله بدهد كه طلب خود را از ديگرى بگيرد و طلبكار قبول نمايد، بعد از آنكه حواله انجام شد، كسى كه به او حواله شده، بدهكار مى شود و طلبكار، ديگر نمى تواند طلبى را كه دارد، از بدهكار اولى مطالبه نمايد.

(مسئله 2322 ) هر يك از حواله دهنده و حواله گيرنده و كسى كه به او حواله شده بايد عاقل، بالغ و داراى اختيار باشند و سفيه نباشند و همچنين توسط مسئول قانونى از تصرّف در اموال منع نشده باشند؛ ولى اگر حواله دهنده از تصرّف در اموال منع شده باشد ولى سر كسى حواله بدهد كه به او بدهكار نيست، اشكال ندارد.

(مسئله 2323 ) اگر انسان سر كسى حواله بدهد كه بدهكار است، احتياط واجب آن است كه حواله با رضايت و قبول او باشد؛ و بنا بر اقوى حواله دادن سر كسى كه بدهكار نيست، در صورتى صحيح است كه او قبول كند؛ و نيز اگر انسان بخواهد به كسى كه جنسى بدهكار است، جنس ديگرى حواله دهد، مثلاً به كسى كه جو بدهكار است گندم حواله دهد، تا او قبول نكند، حواله صحيح نيست.

(مسئله 2324 ) موقعى كه انسان حواله مى دهد بايد بدهكار باشد، پس اگر بخواهد از كسى قرض كند، تا وقتى از او قرض نكرده، نمى تواند او را به كسى حواله دهد كه آنچه را بعداً او قرض مى دهد، از آن كس بگيرد.

(مسئله 2325 ) تعيين مال و جنس مورد حواله در صحت حواله شرط نيست، پس اگر مثلاً ده مَن گندم و ده تومان پول به يك نفر بدهكار باشد و به او بگويد يكى از دو طلب خود را از فلانى بگير، حواله درست است.

(مسئله 2326 ) اگر مقدار بدهى واقعاً معيّن باشد ولى بدهكار و طلبكار در موقع حواله دادن، مقدار يا جنس آن را ندانند، حواله صحيح است. مثلاً اگر طلب كسى را در دفتر نوشته باشد و پيش از ديدن دفتر حواله بدهد و بعد دفتر را ببيند و به طلبكار مقدار طلبش را بگويد، حواله صحيح است.

(مسئله 2327 ) طلبكار مى تواند حواله را قبول نكند، اگرچه كسى كه به او حواله شده فقير نباشد و در پرداختن حواله هم كوتاهى ننمايد.

(مسئله 2328 ) اگر به كسى حواله بدهد كه بدهكار نيست، چنانچه او حواله را قبول كند، پيش از پرداختن حواله نمى تواند مقدار حواله را از حواله دهنده بگيرد، و اگر طلبكار طلب خود را به مقدار كمترى صلح كند، كسى كه حواله را قبول كرده، همان مقدار را مى تواند از حواله دهنده مطالبه نمايد.

(مسئله 2329 ) بعد از آنكه حواله انجام شد، حواله دهنده و كسى كه به او حواله شده، نمى توانند حواله را به هم بزنند، و هرگاه كسى كه به او حواله شده در موقع حواله فقير نباشد؛ يعنى غير از چيزهايى كه در دين استثنا شده مالى داشته باشد كه بتواند حواله را بپردازد، اگرچه بعداً فقير شود طلبكار هم نمى تواند حواله را به هم بزند؛ و همچنين است اگر موقع حواله فقير باشد و طلبكار بداند فقير است، و يا اينكه نداند فقير است و بعد بفهمد و در آن وقت غنى شده باشد.

(مسئله 2330 ) اگر بدهكار و طلبكار و كسى كه به او حواله شده يا يكى از آنان براى خود حقّ به هم زدن حواله را قرار دهند، مطابق قرارى كه گذاشته اند، مى توانند حواله را به هم بزنند.

(مسئله 2331 ) اگر حواله دهنده خودش طلب طلبكار را بدهد، چنانچه به درخواست كسى كه به او حواله شده، داده است، مى تواند چيزى را كه داده از او بگيرد؛ و اگر بدون درخواست او داده است، نمى تواند چيزى را كه داده از او مطالبه نمايد.