مستحبّات پيش از احرام

1. پيش از احرام خود را پاكيزه كند، ناخنهاى خود را بگيرد، شارب خود را كوتاه كند و موى عانه و زير بغل خود را بر طرف نمايد.[1]

2. كسى كه قصد عمره مفرده دارد، يك ماه پيش از رفتن، موى سر و ريش خود را اصلاح نكند.[2]

3. پيش از احرام، در ميقات غسل كند، و اگر مى ترسد در ميقات آب پيدا نكند، جايز است پيش از رسيدن به ميقات غسل كند، همچنان كه بدون عذر هم مى تواند قبل از رسيدن به ميقات و در هتل غسل نمايد، ليكن بايد تا ميقات و تلبيه گفتن و محرم شدن غسلش را حفظ نمايد و با حدث اصغر آن را باطل ننمايد، و اگر در ميقات آب پيدا كرد، مستحبّ است آن را اعاده كند. غسل احرام از زن حائض و نفساء نيز صحيح است. و اگر مكلّف در روز غسل نمايد، تا آخر شب آينده كفايت مى كند؛ همچنين اگر در شب غسل كند، تا آخر روز آينده كافى است؛ ولى اگر بعد از غسل و پيش از احرام به حَدَث اصغر مُحدِث شد، غسل را اعاده نمايد.[3]

مستحبّات هنگام احرام

1. جامه هاى احرام از پنبه باشد و بهتر آن است كه در پارچه سفيد باشد.[4]

2. در صورت تمكّن احرام بعد از فريضه ظهر، و در صورت عدم تمكن بعد از نماز واجب ديگرى و اگر وقت نماز واجب نيست، بعد از خواندن شش ركعت نافله، و يا دو ركعت نماز نافله باشد، كه در ركعت اول پس از حمد سوره «توحيد» و در ركعت دوم سوره «كافرون» را بخواند و پس از نماز، حمد و ثناى الهى به جا آورد و بر پيامبر(صلى الله عليه وآله)و آل او(عليهم السلام) صلوات بفرستد.[5]

3. هنگام پوشيدن دو جامه احرام بگويد:

«اَلْحَمْدُ للهِ الَّذِي رَزَقني مَا اُوارِي بِهِ عَوْرَتِي وَ اُؤَدِّي فِيْهِ فَرْضِي وَاعْبُدُ فِيْهِ رَبِّي وأنْتَهِي فِيْهِ إلى ما أمَرَنِى، اَلْحَمْدُ للهِ الَّذِي قَصَدْتُهُ فَبَلَّغَنِي وَ اَرَدْتُهُ فَأعانَنِي وَ قَبِلَنِي وَ لَمْ يَقْطَعْ بِي وَ وَجْهَهُ أرَدْتُ فَسَلَّمَنِي فَهُوَ حِصْنِي وَ كَهْفِي وَ حِرْزِي وَ ظَهْرِي وَ مَلاذِي وَ رَجائِي وَمَنْجاىَ وَ ذُخْرِي وَ عُدَّتِي في شِدَّتِي وَ رَخائِي».[6]

--------------------------------------------------------------------------------

[1]. الكافي 4: 326، ح 2 و 1، وسائل الشيعة 12: 322، أبواب الإحرام، باب6.

[2]. وسائل الشيعة 12: 316، أبواب الاحرام، باب 2، ح4.

[3]. وسائل الشيعة 12:322، أبواب الاحرام، باب 6 و 8 و 1.

[4]. الكافي 4: 339، ح1.

[5]. وسائل الشيعة 12: 328، أبواب الاحرام، باب 15 و 18.

[6]. الفقيه 2: 312.