(مسئله 339) اگر شخصى بعد از تقصير يا حلق، در تعداد اشواط سعى شك كرد، به شكّ خود اعتنا نكند، و اگر مى داند هفت شوط را كامل به جا آورده، ولى شكّ در انجام زيادى سعى دارد، در اين صورت هم به شكّ خود اعتنا نكند و سعى او صحيح است.

(مسئله 340) اگر شخصى پس از تمام شدن سعى و فراغت از آن، شك كرد كه آن را صحيح انجام داده يا نه، به شكّ خود اعتنا نكند.

(مسئله 341) اگر بعد از آنكه از عمل فارغ و منصرف شد شك در اشواط كند، چون بنا گذاشتن بر اتمام و اعتنا نكردن به شك خالى از اشكال نيست، احتياط آن است كه آنچه احتمال نقص مى دهد، اتمام كند؛ خصوصاً اگر شكّ در ناقص گذاشتن، در اين باشد كه عمداً براى حاجتى سعى را ترك كرده است كه برگردد و اتمام كند، در اين صورت، وجوب اتمام بعيد نيست.

(مسئله 342) اگر شوطى يا جزئى از آن را به جا آورد و پس از داخل شدن در شوط يا جزء ديگر، شك كند آيا آنچه را قبلاً انجام داده صحيح بوده يا نه، در اين صورت به شكّ خود اعتنا نكند.

(مسئله 343) اگر شخصى در مروه بين هفت و نُه شوط شك كند، به آن اعتنا نكند، و اگر در بين شوط و قبل از رسيدن به مروه بين هفت شوط و كم تر از آن شك كند، ظاهراً سعى او باطل است.

(مسئله 344) اگر شخصى در حال سعى در عدد اشواط شك كند و با حال ترديد آن را ادامه دهد تا عدد را ضبط كند و پس از تأمّل و وارد شدن در شوط بعدى، به عدد آن يقين پيدا كند و با يقين، بقيّه سعى را انجام دهد، سعى او صحيح است.

(مسئله 345) هر شكّى كه به كم تر از هفت دور تعلّق مى گيرد، مثل شكّ بين يك و سه و يا دو و چهار، در اين صورت سعى او باطل است.