«نماز قضا» نمازى است كه بعد از وقت خوانده شود.

(مسئله 356) انسان بايد نمازهاى واجب را در وقتِ معيّن آن بخواند، و چنانچه بدون عذر نمازى از او قضا شود، گناهكار است و بايد توبه كرده و قضاى آن را هم به جا آورد.

(مسئله 357) در دو مورد، به جا آوردن قضاى نماز، واجب است:

1. نماز واجب را در وقتِ آن، نخوانده باشد؛

2. بعد از وقت متوجه شود نمازى كه خوانده است، باطل بوده.

(مسئله 358) كسى كه نماز قضا دارد، نبايد در خواندن آن كوتاهى كند، ولى واجب نيست فوراً آن را به جا آورد.

(مسئله 359) قضاى نمازهاى روزانه كه اداى آنها بايد به ترتيب خوانده شود مثل نماز ظهر و عصر از يك روز يا مغرب و عشا از يك شب بايد قضاى آنها را نيز به ترتيب بخواند، مثلاً اگر از كسى نماز ظهر و عصر يك روز فوت شود بايد اوّل قضاى ظهر را بخواند و بعد از آن عصر را، ولى اگر كسى مثلاً يك روز نماز عصر و روز بعد نماز ظهر را نخوانده، لازم نيست اول نماز عصر و بعد از آن نماز ظهر را قضا كند و ترتيب در بين آنها لازم نيست.

(مسئله 360) كسى كه مى داند نماز قضا دارد، ولى شماره آنها را نمى داند، مثلاً نمى داند چهار تا بوده يا پنج تا، چنانچه كمتر را بخواند كافى است.

(مسئله 361) اگر شماره آنها را مى دانسته ولى فراموش كرده است، اگر مقدار كمتر را بخواند كفايت مى كند.

(مسئله 362) نماز قضا را با جماعت مى توان خواند، چه نماز امام جماعت، ادا باشد يا قضا؛ و لازم نيست هر دو، يك نماز را بخوانند، مثلاً اگر نماز قضاى صبح را با نماز ظهر يا عصر امام بخواند، اشكال ندارد.

(مسئله 363) اگر مسافرى كه بايد نماز را شكسته بخواند، نماز ظهر يا عصر يا عشا از او قضا شود، بايد آن را دو ركعتى به جا آورد، اگرچه در غير سفر بخواهد قضاى آن را به جا آورد.

(مسئله 364) در سفر نمى توان روزه گرفت، حتّى روزه قضا، ولى نماز قضا را مى توان به جا آورد.

(مسئله 365) اگر در سفر بخواهد نمازهايى را كه در غير سفر قضا شده است به جا آورد، بايد نمازهاى ظهر و عصر و عشا را چهار ركعتى قضا كند.

(مسئله 366) نماز قضا را در هر وقتى مى توان به جا آورد، يعنى قضاى نماز صبح را مى توان ظهر يا شب خواند.

نماز قضاى پدر و مادر كه بر پسر بزرگتر واجب است

(مسئله 367) تا انسان زنده است اگرچه از خواندن نماز خود عاجز باشد، ديگرى نمى تواند نمازهاى او را قضا كند.

(مسئله 368) اگر پدر يا مادر نماز و روزه خود را به جا نياورده باشد، چنانچه از روى نافرمانى ترك نكرده بر پسر بزرگتر واجب است كه بعد از مرگش به جا آورد يا براى او اجير بگيرد.