خروج زن از منزل تنها در مواردي که مانع استمتاع و يا خلاف شئون مرد و يا خلاف سکن و آرامش او باشد و يا به صورت اعتراض و يا مزاحم حقوق واجب زوج باشد، حرام است و نياز به اجازه شوهر دارد، در غير اين موارد مانعي ندارد، اگر هم نهيي مانند موثّقه سکوني: « هر زني که بدون اذن همسرش از منزل بيرون برود نفقه و مخارج او با شوهر نيست تا زماني که بازگردد ».[1] در اين زمينه وارد شده، ناظر به خارج شدن به انگيزه اعتراض است. به علاوه که حجيّت حديث از حيث متن و دلالت بر حرمت، خود جاي بحث دارد.[2]

فقهايي همچون آيـة الله خوئي[3] و مرحوم نائيني[4] و سيد عباس مدرس يزدي[5] نيز قايل به همين رأي و نظر هستند.

--------------------------------------------------------------------------------

[1]. الفقيه، ج 4، ص 6، ح 4968.

[2]. ر.ک: استفتائات قضايي، ج 2، ص510 ـ 511 ؛ مجمع المسائل، ج 2، ص 376.

[3]. موسوعـة الإمام الخوئى، ج20، ص 100.

[4]. عروة الوثقي ( محشّي )، ج 3، ص 436.

[5]. نموذج فى الفقه الجعفرى، ص 352 ـ 353.