همه‌ي انسان‌ها داراي حرمت و کرامتند و از ارزش و حقوق انساني برخوردارند، و هيچ‌کس نمي‌تواند اعتقادات خويش را مجوّز تعرّض به حقوق ديگران و تصرّف در شئون مادي، معنوي، فردي يا اجتماعي آنان بشمارد، جان و مال و عِرض و آبرو و آزادي و حقوق انساني همه‌ي انسان‌ها بايد مصون بماند. بنابراين، همه‌ي غيرمسلمانان از جهت حرمت مال و جان و عرض و ناموس و حقوق اجتماعي و انساني همانند و يکسان هستند و اصل در مالکيّت و عِرض، احترام است، وگرنه هرج و مرج لازم مي‌آيد و اگر در روايات به مال مؤمن و مسلم اشاره شده است اين اشاره به خاطر تعارف و تأثير بيشتر آن سخنان در مؤمنين و مسلمين بوده و کلمه اسلام و ايمان را آورده تا از درون آنها ضمانت اجرايي بهتر به‌وجود بياورد. الا تري إلي قوله تعالي: ( يَا أَ يُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَوْفُواْ بِالْعُقُودِ ) ،[1] با اين‌که همه‌ي فقها، وفاي به عقود را بر همگان لازم دانسته و قيد ( الَّذِينَ آمَنُواْ )را احترازي نگرفته‌اند.[2]

شيخ طوسي،[3] محقق حلّي،[4] علامه حلّي،[5] شهيد اول[6] و محقّق کرکي[7] نيز مُثله، خيانت و به کار بردن حيله براي سرقت اموال کفّار را جايز نمي‌دانند.

--------------------------------------------------------------------------------

[1]. مائدة (5)، آية 1.

[2]. ر .ک: استفتائات قضايي، ج1، ص27؛ و ج2، ص 641؛ مجمع المسائل، ج1، ص504.

[3]. النهايـة، ص299.

[4]. المختصر النافع، ج1، ص 112.

[5]. إرشاد الأذهان، ج1، ص344.

[6]. الدروس، ج2، ص33.

[7]. جامع المقاصد، ج3، ص 388.