حرمت موسيقي و غنا حرمت محتوايي است؛ تبعاً لبعض الأعلام من الفقهاء، و هر صوت و غنا و موسيقي که در آن ترويج بي‌بند و باري و بي‌عفتي باشد و يا براي عيّاشي و هوسراني عيّاشان و هوسرانان يا ترويج باطل و تخدير آگاهي و به انحراف فکري کشاندن انسان‌ها باشد و يا از اسلام چهره ناخوشايند و خلاف سهولت و عدالت نشان دهد، در امثال موارد حرام است، اما در غير اين موارد با توجه به قصور دلايل حرمت ذاتي غنا در موارد مشکوک که غنا داراي محتواي باطل نبوده و مقارن با حرام ديگري نباشد، به مقتضاي اصل برائت، حکم به اباحه مي‌شود؛ زيرا قدر متيقّن از ادلّه حرمت جايي است که همراه با فعل حرام ديگري باشد يا داراي محتواي حرامي باشد.[1]

از نظر فقهايي همچون فيض کاشاني،[2] محقّق سبزواري[3] و آيـة‌الله سيستاني[4] نيز حرمت موسيقي و غنا حرمت محتوايي است و غنا را در صورتي حرام مي‌دانند که به صورت لهو و لعب و همراه با ساز و آواز و مناسب مجالس عيش و نوش باشد؛ همانند آن چيزي که در زمان بني اميه توسط خلفاي ظلم و جور شايع بوده و در آنها سخن به باطل مي‌راندند.

--------------------------------------------------------------------------------

[1]. ر .ک: مجمع المسائل، ج2، ص 9؛ فقه و زندگي 12 ( غنا و موسيقي ).

[2]. مفاتيح الشرائع، ج2، ص 21.

[3]. کفايـة الأحکام، ج1، ص 432 ـ 434.

[4]. توضيح المسائل ( محشّي )، ج 2، ص216.