اقسام هنرهاي قلمي و صوتي و تجسيمي و غير آنها حلال و جايز است؛ بلكه تكلّم و سخن گفتن همانند آنها نعمتي از نعم الاهي است و وقتي كه در مسير و براي هدفي عقلايي و مفيد براي جامعه مورد استفاده قرار گيرد، محكوم به حكم همان هدف است؛ يعني ممكن است واجب و يا مستحب گردد، و چگونه مي‏توان به اسلام عزيز نسبت داد كه هنر را فى‌حدّ نفسه حرام دانسته، با اين كه براي حضرت سليمان، حسب منطق قرآن، مثال‏ها و صورت‏ها مي‏ساخته‏اند؛ يعني هنر نقاشي و يا تجسّمي، همچنين از خطّ زيبا در فرهنگ مسلمين تعريف شده و خداوند به قلم و سطرها سوگند ياد نموده. آري، هر چه وسيله فساد و تباهي جامعه باشد، عقلاً و شرعاً حرام است، بدون تفاوت بين هنر و يا غير آن، پس مناط حرمت، فساد و تباهي و مناط جواز، عدم آنهاست.[1]

به طور کلي اخبار و رواياتي که بر حرمت تجسيم و تصوير بيان شده است، نمي‌تواند بر حرمت مجسمه سازي و تصاوير دلالت نمايد؛ چون نه وعده عذاب اُخروي در احاديث معتبر بيان شده و نه نهيي که دال بر حرمت باشد.[2] البته تحقيق مطلب در جاي خود بيان شده است.[3]

شيخ طوسي در تبيان[4] حکم به کراهت مجسمه سازي داده‌ا ند و مرحوم آيـة الله تبريزي[5] هم با ردّ ادلّة قايلين به حرمت، جواز را تقويت نمودند.

--------------------------------------------------------------------------------

[1]. ر .ک: مجمع المسائل، ج2، ص 29.

[2]. ر .ک: مجمع المسائل، ج2، ص30.

[3]. دروس مکاسب محرمه معظّم له ( مبحث تصوير صور ذوات الأرواح ).

[4]. التبيان، ج1، ص 235 ـ 236، ذيل آية 51، از سوره‌ي بقره.

[5]. إرشاد الطالب إلي التعليق علي المکاسب، ج1، ص 120 ـ 123.