روشن است که نباید تمام همّت فقیه مصروف حلّ مشکلات فرد باشد و در این میان، جنبه ی اجتماعی احکام مورد بی مهری قرار گیرد. نکته ای که شهید صدر (ره) در مقام تردید در صحّت برخی نظرات، که با غفلت از مصالح جامعه ی مبتنی بر احتیاطات فردی صادر شده است، به آن توجه داده و می گوید:

تنها در صورتى كه شريعت «تشريع براى فرد» باشد، چنين احتياطى مى تواند واجب باشد، نه در «تشريع براى جامعه» و بنياد نظام زندگى آن؛ زيرا نمى توان اساس زندگى و روابط اجتماعى، اقتصادى، تجارى و سياسى را بر احتياط استوار كرد.[46]

بی تردید، همان گونه که مرحوم وحید بهبهانی(ره) فرمود:

هیچ مجتهدی احتیاط را حرام نمی داند و برتری و خوشایندی آن را انکار نمی کند، بلکه افزون بر این، زندگی مجتهدین بر احتیاط استوار است.

ایشان در ادامه می گوید :

اما سخن اصولی ها این است که چرا شما اخباریان خلاف احتیاط رفتار می کنید و ... روز قیامت در پاسخ پرسش الهی که با کدام دلیل و مدرک، فتوا به واجب بودن احتیاط داده اید، چه خواهید گفت؟ برابر کدام مدرک با فتوای به واجب بودن احتیاط، بندگان خدا را در زحمت و دشواری انداخته اید و بر خلاف مذاق شریعت که بر آسانی استوار است، مردم را به دشواری و زحمت وا داشته اید. اگر دین خداوند بر اساس آسانی، گذشت، فراخی و رحمت استوار شده است با کدام برهان برابر کدام دلیل، خود و مردم را از این سماحت و سهولت و رأفت اسلامی محروم و در فشار و تنگنا و زحمت گرفتار کرده اید. بنابر این، روش و اندیشه شما اخباری ها مبنی بر فتوا دادن به وجوب احتیاط، در حالی که دلیل و برهان معلوم و معتبری ندارید، ضدّ احتیاط است.[47]

از این رو، حضرت آیت الله العظمی صانعی وجه ی همّت خویش را بر این قرار داد که با بازنگری مجدّد در منابع اصیل اسلامی، بر اساس روش و متد متداول فقهی حوزه های علمی شیعه ، اسلام سهل و آسان و قابل عمل را به همگان معرفی نماید و در هر کجا که حکمی از احکام فقهی ـ با وجود راهکار آسان ـ به دلایلی نظیر احتیاط سخت و مشقّت بار، صادر گردیده باشد، سهولت را یکی از مرجّحات برگزیدن نظریه خود معرفی نماید و فقهی را ارایه کند که عمل به آن باعث مشقّت و سختی مسلمان نگردد و امکان معرفی آن در کنار «مکارم اخلاق اسلامی»، فراهم گردد.