(مسئله 372) انسان مى تواند زكات را در هشت مورد مصرف كند:

1. به فقير[1] بدهد، و آن، كسى است كه مخارج سال خود و خانواده اش را ندارد؛

2. به مسكين بدهد، و آن كسى است كه از فقير سخت تر مى گذراند؛

3. به كسى بدهد كه از طرف امام(عليه السلام) يا نايب امام، مأمور است كه زكات را جمع و نگهدارى نمايد و به حساب آن رسيدگى كند و آن را به امام(عليه السلام) يا نايب امام يا فقرا برساند؛

4. به كافرهايى كه اگر زكات به آنان بدهند، به دين اسلام مايل مى شوند، يا در جنگ به مسلمانان كمك مى كنند؛

5. خريدارى بنده و آزاد كردن آن؛

6. به بدهكارى كه نمى تواند قرض خود را بدهد؛

7. فى سبيل الله بدهد، يعنى خرج كردن در كارى كه مانند ساختن مسجد، منفعت عمومى دينى دارد، يا مثل ساختن پل و اصلاح راه كه نفعش به عموم مسلمانان مى رسد و آنچه براى اسلام نفع داشته باشد، به هر نحو كه باشد؛

8. به ابـن السبيل، يعنـى مسافـرى كـه در سفـر، درمـانـده شــده است.[2]

(مسئله 373) چيزى را كه انسان بابت زكات به فقير مى دهد، لازم نيست به او بگويد كه زكات است؛ بلكه اگر فقير خجالت بكشد، مستحبّ است به طورى كه دروغ نشود، به اسم پيشكش بدهد، ولى بايد قصد زكات نمايد.

--------------------------------------------------------------------------------

[1]. كسى كه صنعت يا ملك يا سرمايه اى دارد كه مى تواند مخارج سال خود را بگذراند، فقير نيست.

[2]. تفصيل اين موارد، در «رساله توضيح المسائل»، در احكام مصرف زكات، آمده است.