باسمه تعالی‌

"وَلاَ تَر­كَنُوا اِلَی الَّذِینَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُم­ النَّارُ وَمَا لَكُم مِن دُونِ اللهِ مِن­ او­لِیاءَ ثُمَّ لاَ تُنصَرُونَ" (113 / هود)

تاریخ انقلاب اسلامی پس از رفراندم قانون اساسی، حضوری باشكوهتر و با عظمت تر از انتخابات 22 خرداد را به یاد ندارد. روزها و شبهایی را به یاد داریم كه پسران و دختران، مادران و پدران و حتی آنهایی كه نمی توانستند در انتخابات مشاركت كنند ، چنان شور و شعفی را به پا ساخته بودند و چنان از آرمانهای بزرگ معمار و بنیانگذار فقید جمهوری اسلامی حضرت امام خمینی (سلام الله علیه) به بزرگی و خوبی یاد می كردند كه انسان از آن همه عظمت ، وحدت و یكپارچگی به وجد می آمد.

آری، همه به نام دین و به نام آزادی برخاسته از اصول تشیع و برای پاسداری از آرمانها و ارزشهای شهیدان بخون خفته آمده بودند تا بار دیگر آن هم پس از سی سال به دنیا نشان دهند كه آزادی موهبتی است خدادادی و هیچ كس نمی تواند مانع و سلب كننده آن از دریای انسانها باشد. اما چه شد؟ به ناگهان فرزندان انقلاب به گوشه های زندان افتادند. جوانان عزیز طعم تلخ باتوم و گاز اشك آور را تجربه كردند و به ناگاه مجروحان و شهدایی بر جای ماند. این همه تنها به خاطر این بود كه مشروعیت انتخابات مورد پرسش واقع شده بود. و آیا سزاوار بود كه پاسخ انتقاد و اعتراض آنها را چنین بدهیم و ناخواسته ایجاد بحران نماییم و تمام آن اعتراضها را به دول خارجی نسبت داده و بی محابا از سرنوشت محتوم تمام مستبدان و ظالمان ، آنها را وابسته به دنیای غرب بپنداریم؟ ظلم و تعدی تا آنجا پیش رفت كه شاهد دادگاه كسانی شدیم كه خود در تمام حوادث پس از انقلاب و دوشادوش تمام مسوولان حضوری فعال و چشمگیر داشتند. دادگاهی كه هویت و چگونگی آن از پیش مشخص بود،تا جایی كه شاهدیم نه تنها به مردم، بلكه به نخبگان آنان و كسانی كه عمر و جوانی خویش را وقف خدمت به اسلام، انقلاب و جمهوری اسلامی نموده اند، نیز رحم نكردند و آنها را با انواع فشارهای روحی و روانی و نگه داشتن طولانی مدت در سلول های انفرادی و قطع ارتباط با خارج از سلول و بی خبر نگه داشتن از همه مسائل روبرو ساختند و مهمتر از همه، خانواده های بی گناه آنها را از سرنوشت عزیزانشان بی خبر گذاشتند.

با توجه به آیه شریفه قرآن كه به طور صریح و روشن هرگونه اعتنا به ستمكاران و ظالمان و اعتماد بر آنان را به خاطر جهاتی از جمله افزایش جرات ظالمان و سركوبگران آزادی های خدادای، گناهی خطرناك دانسته و با عنایت به كتاب و سنت و عقل، بر خود لازم می دانم كه یك وظیفه شرعی و حكم الهی را در شرائط امروز و مخصوصاً در رابطه با جلسه دادگاه حدود یك صد نفر از متهمان تذكر دهم. دادگاهی كه اگر نگوییم در نظام قضایی جهان كم سابقه است، حد اقل در قضای اسلامی بی سابقه و بدعتی نو به شمار می آید و قطعاً با گناهانی همراه می باشد.

اما آن نكته ای كه باید به آن توجه كرد، صحت این اعترافات نیست ، مسئله ای كه بی ارزش بودن آن برهمگان روشن است، آن هم تنها به این دلیل كه در زندان گرفته شده و حسب فرموده امیر المؤمنین (علیه السلام) اقرار در زندان و حبس اعتبار نداشته و ندارد، و نه از آن جهت كه عمده اعترافات گرفته شده، اقرار در حق دیگران است، كه نه تنها بی ارزش، بلكه افترا و تهمت، معصیت كبیره و بر خلاف همه قوانین، حقوق و كرامت انسان هاست و همه كسانی كه به نحوی در نشر این گونه اعتراف ها دخیل بوده اند، در گناه آن ها شریك و سهیم می باشند و همه آن ها مستوجب عذاب افترا و تضییع آبروی مردم هستند، موضوعی كه در اسلام از جان انسانها بالاتر است و خواه ناخواه در زمانی نه چندان دور، قبل از جزای آخرت، كیفر و جزای عمل خائنانه خود را در این دنیا ودر محكمه ای صالح و عادلانه خواهند دید.لكن نكته مهمی كه باید مورد توجه قرار گیرد، عبارت از بی اعتنایی به این اعتراف گیری ها و عدم ترتیب اثر به آن هاست كه ترتیب اثر دادن به آن ها هر چند بسیار ناچیز باشد، اعتماد و اعتنا به ظالمین به حقوق ملت و كرامت انسان ها بوده و مخالفتی روشن و آشكار با قرآن و وحی و حكم الهی می باشد.

درخاتمه همگان باید از خداوند توانا بخواهند تا استقامت همراه با مسالمت در راه احقاق حق و حاكمیت بر سرنوشت خویش را به ما ارزانی دارد و از او متضرعانه بخواهیم كه به بركت ایام با بركت شعبانیه و مولود منجی عالم بشریت، به ملت ما صبر و نصر و جزای خیر عنایت فرماید.

یوسف صانعی‌

13شعبان المعظم1430

14 / 5 / 1388