روزهاي گذشته مردم كاشان شاهد ارتحال يك عالم وارسته و متقي يعني آيت الله سيداسدالله خراساني بود و حوزه هاي علميه و روحانيون نيز يك عالم متعهد و باخدا و مردم دوست را از دست داد. ايشان از بزرگاني بود كه بر سر بنده و بسياري از فضلا و روحانيون حق دارد و يكي از دوستان قديمي ما و بسياري از بزرگان بودند و بااينكه از نظر سني با برخي از دوستان مساوي بودند, ولي از همان سنين جواني از تقوا و پاكي خاصي برخوردار بودند .

يادم مي آيد كه در دوران طلبگي وقتي مرحوم آيت الله خوانساري براي نماز نمي آمدند ما خودمان را به حجره كوچك آقااسدالله در دارالشفا مي رسانديم و نماز جماعت را به ايشان اقتدا مي كرديم . زود هم مي رفتيم كه جا بگيريم ايشان در دوران طلبگي به تقوا, پاكي و فضيلت معروف بود. اينطور نبود كه امثال بنده دچار عوامزدگي شويم و به محض اينكه بگويند فلاني آدم خوبي است, اكتفا مي كرديم؛ بلكه با دقت و كنكاش حركت مي كرديم. البته آن دوران با اينكه به خوبي گذشت, ولي معيار و سنجش خوب و بد بودن انسان ها نيست. ايشان حدود سي و پنج سال امام جماعت بود و يك بار شنيده نشد كه حتي يك غيبت كرده باشند. روحاني اي بود كه به روحانيت آبرو مي داد و آن را هم حفظ مي كرد. اين را مي گوييم روحاني والا مي شويم غير روحاني. انساني كه اهل تقلب, دروغ و عوامفريبي نبود و مردم هم بخاطر اين روحيه او را دوست مي داشتند, اما اگر خداي ناكرده دروغ مي گفت وخلاف شأن روحاني زندگي مي كرد, باعث كاهش اعتقاد و اميد مردم مي گرديد.

ما روحاني هستيم و روحاني يعني كسي كه به جهات دنيايي و مادي توجه نمي كند ولي براي حفظ دين واعتقاد مردم حاضراست فداكاري كند و براي ديگران الگو باشد و مرحوم آيت الله خراساني به حق يك روحاني واقعي بود و براي همه حتي دوستانش الگو بود. اگر ايشان ذره اي از جاده پاكي و راستي دور مي شد و بخاطر حفظ بعضي مسائل دنيايي به دروغ و غيبت متوسل مي شد, ديگر اين ماندگاري و الگو بودن را از دست مي داد . ما اگر الگوي غيبت شديم ديگر روحاني نيستيم و ترويج كننده غيبت مي شويم و هلم جرا .

خدا روحش را شاد فرمايد و با اولياء الله محشور بگرداند. از خدا بخواهيم كه به همه ما توفيق بدهد كه يك روحاني واقعي باشيم و مانند ايشان را اسوه و الگوي خود سازيم.